Η μεγάλη οθόνη δημιουργεί τους επαναστάτες της μιας βραδιάς, με υπέροχους ήρωες όπως ο V. Η επανάσταση όμως θέλει πολλά παραπάνω από μία κινηματογραφική οθόνη.
Την ώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, εκατομμύρια social posts στο Facebook και το Twitter γράφουν “Remember, remember the 5th of November”. Το ποιοι το γράφουν είναι λίγο πολύ γνωστό. Το 10% (και πολύ λέω) είναι οι φανατικοί του V for Vendetta. Εκείνοι που κοιμούνται με το κόμικ στο προσκεφάλι τους. Που αγόρασαν την συλλεκτική μάσκα με το τελευταίο τεύχος. Που αγαπάνε τόσο πολύ την κουλτούρα του V, που στήθηκαν στην ουρά στο 14ο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς για ένα αυτόγραφο του David Lloyd.
Ένα άλλο 10% είναι εκείνοι που βλέπεις στον δρόμο σε κάθε ευκαιρία. Και διαμαρτύρονται για τα μέτρα, το μνημόνιο, την καταπίεση, τον ρατσισμό, τον φασισμό και και και. Οι παραδοσιακοί επαναστάτες του δρόμου.
Το υπόλοιπο 80% είναι επαναστάτες του καναπέ. Σαν εμένα
Το V for Vendetta ήταν η πρώτη ταινία που αξιώθηκα να δω σε κινηματογράφο στο Λονδίνο. Παρέα με δύο Αμερικανούς, μία Πακιστανή, μία Γερμανίδα και έναν Γάλλο. Ο καθείς με τα δικά του βιώματα, τις δικές τους πατριωτικές αξίες και τα δικά του επαναστατικά απωθημένα.
Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, αντλώντας έπαρση από τα λόγια του V στην Natalie Portman προς το τέλος της ταινίας, κάθε ένας ξεχωριστά βρήκε το θάρρος να μιλήσει για την δική του επανάσταση. Εκείνη που δεν έκανε ποτέ αλλά θα όφειλε να ξεκινήσει. Για την καταπίεση στην χώρα του, για τον κόσμο που βγαίνει ή δεν βγαίνει στους δρόμους. Για μία αλεξίσφαιρη ιδέα που θα ήθελε να ξυπνήσει και τους δικούς του συμπολίτες.
Την άλλη ημέρα το πρωί πήγα μια βόλτα στον Τάμεση απέναντι από το Βρετανικό Κοινοβούλιο. Ξέρεις, εκείνο που γινόταν κομμάτια, τόσους αιώνες μετά την απόπειρα του Guy Fawkes, έστω και στην μεγάλη οθόνη ενός σινεμά υπό τους υπέροχους ήχους του Τσαικόφσκι.
Μπορεί δίπλα μου να στέκονταν κι άλλοι άνθρωποι που είχαν δει την ταινία. Και να κοίταζαν κι εκείνοι το Κοινοβούλιο ως ένα σύμβολο εξουσίας το οποίο για χάρη της αφήγησης είχε διαλυθεί κινηματογραφικά. Ένα ερέθισμα για μία επανάσταση. Κανονική επανάσταση.
Η κουλτούρα μας καλλιεργεί σύμβολα. Πρότυπα ανδρών και γυναικών για τον καθέναν μας να μαγευτεί, να διαφωνήσει, να αγαπήσει και να ακολουθήσει. Καλλιεργεί πεποιθήσεις, χτίζει την κοινή γνώμη και παρασύρει ανθρώπους σε όνειρα, σπανίως σε πράξη.
Τα ιδεώδη των ταινιών σπάνια μεταφέρονται στην καθημερινότητα. Πόσες και πόσες ταινίες δεν έχεις δει που αναφέρονται σε παγκόσμια ή εθνικά προβλήματα. Σε λαούς καταπιεσμένους, σε παιδιά που πεθαίνουν, σε αρρώστιες που σκοτώνουν.
Δεν ήθελες να κάνεις κάτι μετά το Hotel Rwanda; Να φωνάξεις μετά το ντοκιμαντέρ για το Γκουαντάναμο; Να σφιχταγκαλιάσεις δύο γορίλες μετά το Gorillas in the mist;
Ο κινηματογράφος καλλιεργεί καθημερινά ιδέες. Ιδέες που θα ήθελες να γράψεις σε ένα λάβαρο και να το κουνάς στους δρόμους. Ιδέες που θα ήθελες να χαράξεις με τατουάζ στο στήθος σου. Ιδέες που όπως είπε ο V στην ταινία είναι αλεξίσφαιρες. Επιβιώνουν κάθε καταστολής γιατί δεν βρίσκονται μέσα σε έναν τρωτό άνθρωπο αλλά σε ένα άτρωτο σύνολο.
Δεν πιστεύω πια στην επανάσταση του δρόμου και της πορείας. Τουλάχιστον όχι σε εκείνα τα κράτη που τα πέρασαν αυτά στα μέσα του 20ου αιώνα και τώρα οι πορείες είναι απλά κάτι που κόβει την κίνηση στο κέντρο της πόλης. Ούτε είμαι σε θέση (εδώ και τώρα) να αναλύσω ποια θα ήταν τα διέξοδα μιας επανάστασης στα πρότυπα της σημερινής εποχής.
Αυτό που ξέρω είναι ότι στην σημερινή εποχή η επανάσταση είναι πάνω από όλα προσωπική. Και όσο απεχθείς κι αν είναι οι ενέργειες των τρομοκρατών ανά τον κόσμο, αυτό αποδεικνύουν. Ότι ο κάθε πολίτης αυτού του κόσμου είναι ικανός να επαναστατήσει ενάντια στην καθεστηκυία τάξη. Οι μάσκες είναι πολλές.
Όπως και η πολιτική είναι πράξη προσωπική, από τις καθημερινές επιλογές στο σπίτι μέχρι την κάλπη, έτσι και η επανάσταση είναι πλέον καθαρά προσωπική επιλογή. Είναι πράξη και στάση ζωής, η οποία καλλιεργείται και ντύνεται με πρότυπα και ιδέες της λαϊκής κουλτούρας, που ανδρώνεται με τα βιώματα κάθε έθνους αλλά που κάτι πολύ περισσότερο από αυτά. Απαιτεί θέληση για πράξη.
“Ίσως μια μέρα καταφέρω να με αλλάξω, προσωπική μου ιδιώκτητη επανάσταση” που λέει κι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Μέχρι τότε, θα βλέπω V for Vendetta και θα γράφω στο wall μου “Remember remember the 5th of November”.
Πηγή: Χρήστος Χατζηιωάννου - oneman.gr
Την ώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, εκατομμύρια social posts στο Facebook και το Twitter γράφουν “Remember, remember the 5th of November”. Το ποιοι το γράφουν είναι λίγο πολύ γνωστό. Το 10% (και πολύ λέω) είναι οι φανατικοί του V for Vendetta. Εκείνοι που κοιμούνται με το κόμικ στο προσκεφάλι τους. Που αγόρασαν την συλλεκτική μάσκα με το τελευταίο τεύχος. Που αγαπάνε τόσο πολύ την κουλτούρα του V, που στήθηκαν στην ουρά στο 14ο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς για ένα αυτόγραφο του David Lloyd.
Ένα άλλο 10% είναι εκείνοι που βλέπεις στον δρόμο σε κάθε ευκαιρία. Και διαμαρτύρονται για τα μέτρα, το μνημόνιο, την καταπίεση, τον ρατσισμό, τον φασισμό και και και. Οι παραδοσιακοί επαναστάτες του δρόμου.
Το υπόλοιπο 80% είναι επαναστάτες του καναπέ. Σαν εμένα
Μια βραδιά κινηματογράφου στο Λονδίνο
Το V for Vendetta ήταν η πρώτη ταινία που αξιώθηκα να δω σε κινηματογράφο στο Λονδίνο. Παρέα με δύο Αμερικανούς, μία Πακιστανή, μία Γερμανίδα και έναν Γάλλο. Ο καθείς με τα δικά του βιώματα, τις δικές τους πατριωτικές αξίες και τα δικά του επαναστατικά απωθημένα.
Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, αντλώντας έπαρση από τα λόγια του V στην Natalie Portman προς το τέλος της ταινίας, κάθε ένας ξεχωριστά βρήκε το θάρρος να μιλήσει για την δική του επανάσταση. Εκείνη που δεν έκανε ποτέ αλλά θα όφειλε να ξεκινήσει. Για την καταπίεση στην χώρα του, για τον κόσμο που βγαίνει ή δεν βγαίνει στους δρόμους. Για μία αλεξίσφαιρη ιδέα που θα ήθελε να ξυπνήσει και τους δικούς του συμπολίτες.
Την άλλη ημέρα το πρωί πήγα μια βόλτα στον Τάμεση απέναντι από το Βρετανικό Κοινοβούλιο. Ξέρεις, εκείνο που γινόταν κομμάτια, τόσους αιώνες μετά την απόπειρα του Guy Fawkes, έστω και στην μεγάλη οθόνη ενός σινεμά υπό τους υπέροχους ήχους του Τσαικόφσκι.
Μπορεί δίπλα μου να στέκονταν κι άλλοι άνθρωποι που είχαν δει την ταινία. Και να κοίταζαν κι εκείνοι το Κοινοβούλιο ως ένα σύμβολο εξουσίας το οποίο για χάρη της αφήγησης είχε διαλυθεί κινηματογραφικά. Ένα ερέθισμα για μία επανάσταση. Κανονική επανάσταση.
Οι αλεξίσφαιρες ιδέες
Η κουλτούρα μας καλλιεργεί σύμβολα. Πρότυπα ανδρών και γυναικών για τον καθέναν μας να μαγευτεί, να διαφωνήσει, να αγαπήσει και να ακολουθήσει. Καλλιεργεί πεποιθήσεις, χτίζει την κοινή γνώμη και παρασύρει ανθρώπους σε όνειρα, σπανίως σε πράξη.
Τα ιδεώδη των ταινιών σπάνια μεταφέρονται στην καθημερινότητα. Πόσες και πόσες ταινίες δεν έχεις δει που αναφέρονται σε παγκόσμια ή εθνικά προβλήματα. Σε λαούς καταπιεσμένους, σε παιδιά που πεθαίνουν, σε αρρώστιες που σκοτώνουν.
Δεν ήθελες να κάνεις κάτι μετά το Hotel Rwanda; Να φωνάξεις μετά το ντοκιμαντέρ για το Γκουαντάναμο; Να σφιχταγκαλιάσεις δύο γορίλες μετά το Gorillas in the mist;
Ο κινηματογράφος καλλιεργεί καθημερινά ιδέες. Ιδέες που θα ήθελες να γράψεις σε ένα λάβαρο και να το κουνάς στους δρόμους. Ιδέες που θα ήθελες να χαράξεις με τατουάζ στο στήθος σου. Ιδέες που όπως είπε ο V στην ταινία είναι αλεξίσφαιρες. Επιβιώνουν κάθε καταστολής γιατί δεν βρίσκονται μέσα σε έναν τρωτό άνθρωπο αλλά σε ένα άτρωτο σύνολο.
Η επανάσταση είναι θέμα προσωπικό
Δεν πιστεύω πια στην επανάσταση του δρόμου και της πορείας. Τουλάχιστον όχι σε εκείνα τα κράτη που τα πέρασαν αυτά στα μέσα του 20ου αιώνα και τώρα οι πορείες είναι απλά κάτι που κόβει την κίνηση στο κέντρο της πόλης. Ούτε είμαι σε θέση (εδώ και τώρα) να αναλύσω ποια θα ήταν τα διέξοδα μιας επανάστασης στα πρότυπα της σημερινής εποχής.
Αυτό που ξέρω είναι ότι στην σημερινή εποχή η επανάσταση είναι πάνω από όλα προσωπική. Και όσο απεχθείς κι αν είναι οι ενέργειες των τρομοκρατών ανά τον κόσμο, αυτό αποδεικνύουν. Ότι ο κάθε πολίτης αυτού του κόσμου είναι ικανός να επαναστατήσει ενάντια στην καθεστηκυία τάξη. Οι μάσκες είναι πολλές.
Όπως και η πολιτική είναι πράξη προσωπική, από τις καθημερινές επιλογές στο σπίτι μέχρι την κάλπη, έτσι και η επανάσταση είναι πλέον καθαρά προσωπική επιλογή. Είναι πράξη και στάση ζωής, η οποία καλλιεργείται και ντύνεται με πρότυπα και ιδέες της λαϊκής κουλτούρας, που ανδρώνεται με τα βιώματα κάθε έθνους αλλά που κάτι πολύ περισσότερο από αυτά. Απαιτεί θέληση για πράξη.
“Ίσως μια μέρα καταφέρω να με αλλάξω, προσωπική μου ιδιώκτητη επανάσταση” που λέει κι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Μέχρι τότε, θα βλέπω V for Vendetta και θα γράφω στο wall μου “Remember remember the 5th of November”.
Πηγή: Χρήστος Χατζηιωάννου - oneman.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου